Neiskorišćeni industrijski prostori zauzimaju vredne nekretnine u gradovima širom sveta, ali njihovo preoblikovanje kako bi služili drugoj svrsi može biti veoma teško…
Kako se populacija i dalje povećava, reintegracija ovih mesta u gradsku građu može biti od suštinske važnosti, a onda kada se to uradi kako treba, rezultati su više nego korisni, što je posebno tačno onda kada novi projekti zadrže industrijsku suštinu svog okruženja, uvlačeći se u niti svoje posebne istorije i kulture.
Moskovsko polje Kodinka ima dugu istoriju koja je počela u 14. veku kada je ono korišćeno kao bojište i prostor za organizaciju državnih događaja. Najpoznatije je kao mesto prvog leta sa ruskim pogonom 1910. godine, sa ulogom redovnog aerodroma u upotrebi do kraja 1980-ih. Najnovija adaptacija ovog polja uključuje Ruski nacionalni muzej vazduhoplovstva i svemira, kao i mnoge nove poslovne i stambene zgrade. Među njima je i Cafe Polet, novi restoran dizajniran da oda počast vazduhoplovnoj istoriji lokacije.
Smešten unutar starog centralnog aerodroma Frunze, koji je zatvoren 2003. godine, kafić Polet prikazuje svoju istoriju u suptilnim i direktnim referencama gotovo gde god pogledate. Njujorški studio Asthetique stvorio je zadivljujuće retro-futurističke enterijere prepune vazduhoplovnih detalja sa izrazitim sovjetskim šarmom. Na svakom koraku se može videti nešto dramatično, od prozora u obliku mehurića na ulazu, do krilatih statua koje podsećaju na spomenike SSSR-a i ranih naučno-fantastičnih filmova.
„Ideja je bila da se vazduhoplovstvo pređe iz nivoa mašina, da se pokaže ljudima koji lete“, kaže osnivač Asthetique i kreativni direktor Džulijen Albertini u jednom intervjuu. Slično tome, ulični prugasti betonski pod modeliran je po oznakama aerodromskih pista, „uzimajući ideju o sletanju, ali zatim je modernizujući“.
Nasuprot teksturnim betonskim zidovima naslanja se nazubljeni planinski pejzaž obložen crnom brezom, koji je naglašen sjajnim hromiranim vratima, asocirajući nas na rusku konstruktivističku umetničku i arhitektonsku filozofiju ranog 20. veka.
Unutar druge trpezarije, reljefna ploča od gipsane šperploče stvara upečatljiv skulpturalni efekat na zidu. Jednobojni murali prikazuju svemirske slike poput astronaut na Mesecu.
Mekši elementi takođe dolaze u igru, uravnotežujući sve brutalističke materijale i geometrije. Metalni paravani prekriveni trajnim zelenim bršljanom odvajaju trpezarijske prostore. Stolice i banketi su tapacirani mekim baršunom u nijansama sive, bež i ružičaste. Dizajneri su svesno birali pastele kako bi upotpunili inače neutralnu šemu boja, unoseći umirujući efekat u čitavu priču.
