Priroda je ovom parčetu sveta dala monumentalne glečere, zastrašujuće planinske masive, nepregledne pašnjake, veličine pojedinih država, gotovo netaknutu floru i faunu...
Kako prosečnom Evropljaninu opisati Patagoniju, a da to ne zvuči kao uobičajeni kliše o nepristupačnoj teritoriji na kraju sveta koja je neprekidno izložena udarima surovog vetra, ispresecana beskrajnim putevima, planinskim vencima i pašnjacima veličine pojedinih država? Ta teritorija pokriva trećinu argentinske i skoro isto toliko čileanske teritorije i u sebi krije bezbroj čudesnih tajni: drevne glečere, zastrašujuće planinske masive, nepregledne pašnjake, gotovo netaknutu floru i faunu, a da ne pominjemo tragične sudbine autohtonih Indijanaca i uzbudljive životne priče prvih doseljenika iz čitavog sveta. To je Patagonija, oblast na krajnjem jugu južnoameričkog kontinenta koju danas na ogromnim prostranstvima, zbog surove klime i netaknutog carstva prirode, nastanjuje tek oko 1.700.000 ljudi. Patagoniju je otkrio portugalski istraživač i moreplovac Fernando Magelan 1520. godine. Prema retkim spisima koji su sačuvani sa te Magelanove ekspedicije, zabeleženo je da su ovu teritoriju nastanjivali izuzetnio visoki i korpulentni Indijanci, koje je on nazvao Patagoni, odnosno ljudi velikih stopala. Otuda i ime Patagonija.
Planinski venac Anda predstavlja prirodnu granicu koja Patagoniju deli na čileanski i argentinski deo. Decenijski spor između dve zemlje oko granice u Patagoniji okončan je 1881. krhkim sporazumom kojim ni Čile ni Argentina do danas nisu u potpunosti zadovoljni, jer nijednoj od ove dve zemlje nije omogućen izlaz na oba okeana. Naime, političari i diplomate su ovaj Gordijev čvor, po kratkom postupku, presekli mačem i odlučili da Čileu pripadne patagonijska obala Pacifika, a Argentini obala Atlantika. Na isti način je podeljen i arhipelag Ognjena zemlja, na krajnjem jugu južnoameričkog kontinenta.
Nezaboravna igra kitova u vodama oko zaliva Valdes
Septembar i oktobar su najbolji meseci za posetu poluostrvu Valdes, na argentinskoj strani Patagonije. Tada se u vodama oko ovog poluostrva nalazi na stotine kitova, ženki sa tek rođenim bebama. Ovde ostaju šest meseci, dok mladi kit dovoljno ojača i krene na svoje prvo putovanje na daleki jug. Posmatranje igre kitova u ovim vodama nezaboravan je događaj i nalazi se na gotovo svim listama doživljaja koje svaki čovek mora bar jednom u životu da doživi. Iako odrasle jedinke teže preko 30 tona, ovi nežni divovi uopšte nemaju zube, hrane se isključivo planktonom i minijaturnim račićima i veoma su blage naravi. Ta miroljubiva priroda u prošlosti ih je gotovo koštala opstanka, pa su danas proglašeni zaštićenom vrstom. Tako su kitolovce zamenili brodovi puni radoznalih turista koji uzvicima neskrivenog zaprepašćenja i oduševljenja dočekuju svaki skok kita iz vode, njegov vratoloman salto unazad ili udar moćnim repom o površinu vode. Svakome zastaje dah od tog čudesnog spektakla, kao i pogleda na ogromno telo kita koje nečujno klizi ispod površine vode i veličanstvenu glavu najvećeg sisara kako lagano izranja iz vode na svega dva, tri metra od broda punog turista koji u odnosu na njega podseća na običnu orahovu ljusku. Međutim, iako su kitovi ovde apsolutne zvezde, na poluostrvo Valdes turisti stižu i privučeni jednom od najvećih kolonija morskih slonova na južnoj hemisferi, ali i morskih lavova. Ali, u vodama u kojima ima morskih lavova uvek vrebaju i krvoločne orke, odnosno kitovi ubice.
Neukroćena lepota predela
Putovanje Patagonijom duž obale Atlantika nudi fascinirajuće prizore nepreglednih prostranstava i pašnjaka koji kao da nemaju granice. Na imanjima se život nije mnogo izmenio još od dolaska prvih doseljenika. Uobičajeno je naići na ponekog usamljenog gaučosa, povijenog napred, visoko u sedlu, vrata duboko uvučenog u pončo da bi se bar nekako zaštitio od jakih naleta vetra koji ga nemilosrdno šiba.
Ta divlja, neukroćena lepota predela vodi do nacionalnog parka "Monte leon", koji se proteže na 60.000 km duž argentinske obale. Ovo zemljište prvo je kupio zaljubljenik u prirodu i milijarder Daglas Tompkins i kasnije ga poklonio argentinskoj vladi koja ga je proglasila prirodnim rezervatom za mnoge zaštićene životinjske vrste - trome morske lavove, bučne "Magelanove pingvine" i ljubopitljive lame. Ove lepe i surove prostore nastanile su najrazličitije vrste morskih ptica. Ko god dođe na ovo mesto uzbudljive lepote, odmah će steći najvećeg neprijatelja - a to je nemilosrdni patagonijski vetar. Zato je veoma malo onih koji mogu da izdrže duži boravak pod udarima koji prosto šibaju po licu i telu. Uspevaju samo najizdržljiviji i najstrpljiviji ljubitelji prirode, oni koji su spremni da danima čekaju da izađu napolje čim se pojavi i najmanji nagoveštaj lepog vremena i smirivanja vetra.
Ognjena zemlja na kraju sveta
Sledeća stanica ovog putovanja je grupa ostrva surove klime, Ognjena zemlja, na krajnjem jugu južnoameričkog kontinenta, od kojeg su odvojeni Magelanovim prolazom. Kada posle kratke vožnje trajektom stupite na tle Velikog ostrva, već posle stotinak kilometara dublje u unutrašnjosti ostrva uzdiže se visok planinski venac obrastao gustom šumom koja krije brojna gorska jezera i vodopade. Ušuaja i Rio Grande dva su najveća grada na arhipelagu Ognjena zemlja i oba pripadaju Argentini. Najjužniji grad na svetu, Ušuaja, i njegovi stanovnici imaju neuobičajenu i burnu istoriju. A ona dokazuje da ko je god na ovim prostorima živeo, kao starosedelac, godinu dana ili samo nekoliko meseci, treba da bude posebnog kova, snažne fizičke i psihičke konstitucije. Dovoljno je da provedete nekoliko sati u lokalnom Pomorskom muzeju i ostanete pod snažnnim utiskom o neverovatnim sudbinama prvih pomoraca i doseljenika koji su osnovali ovaj grad na kraju sveta. Ali, za one prave avanturiste i moreplovce ovo nikada nije bio, a ni danas nije, kraj sveta, već luka koju posećuju najveći turistički kruzeri, jer, među istraživačima, kako profesionalnim tako i amaterima, Ušuaja je poznata kao luka koja je najbliža Antarktiku. Iz Ušuaje, stotinak kilometara dalje u brda, put vodi na čileanski stranu ostrva i do nacionalnog parka "Tores del paine". Ovo putovanje vredi svakog truda, jer ovaj veličanstveni park, koji se prostire na 181.000 hektara, savršeno je mesto za zaljubljenike u netaknutu prirodu i godišnje ga poseti čak 200.000 turista iz čitavog sveta. U parku ima dobro uređenih kampova i hotela za svačiji džep. Najveći dragulj parka "Tores" svakako je gorsko jezero Grej, okruženo glečerima, u čijoj se tirkiznoplavoj vodi, kao u ogledalu, ogledaju najplavlje nebo i beli paperjasti oblaci.
Očaravajući "Park glečera"
Posle nacionalnog parka "Tores", malo dalje na sever, ali na argentinskoj strani, nalazi se pravi ledeni dragulj, "Nacionalni park glečera". Najpoznatiji među njima je glečer Perito moreno, visok 60 m, širok 5 i dugačak 15 kilometara. Ovaj prirodni ledeni gorostas ostavlja bez daha a njegovi plavičasti ledeni blokovi kao da stenju, cvile, grme, pucaju i obrušavaju se u dubine jezera Arghentino. Zamislite samo kakav je doživljaj vožnja brodom između ogromnih santi leda, čudesne plave boje, do samog podnožja glečera Upsala. Kakav doživljaj! Kao, uostalom, i kratka poseta obližnjem jezeru Oneli, prekrivenom santama najrazličitijih oblika i neobičnih boja, koje okružuje mrtva šuma. Sloj zemlje je ovde toliko tanak da drveće ne uspeva dugo da opstane i odupre se snažnim udarima surovog, patagonijskog vetra. Ovo jedinstveno ledeno carstvo, pored glečera, nudi i nezaboravne trenutke obilaska čudesnih čileanskih fjordova do kojih se stiže polaskom starog trajekta “Navimag” iz luke Puerto Natales. Prvi dan plovidbe je i najuzbudljiviji, jer trajekt plovi patagonijskim kanalima i stiže do podnožja glečera Amalija. Drugog dana stiže se do mesta Puerto Eden koje bi, zbog surove klime preko cele godine bilo potpuno odsečeno od sveta da nema ovog turističkog trajekta koji na svakih 14 dana dovozi nove turiste iz čitavog sveta i najosnovnije potrepštine za lokalno stanovništvo.
Čiloe, priča o zajedničkom opstanku dva naroda
Konačna destinacija većine turista koji dolaze u Patagoniju je poseta grupi čileanskih ostrva Čiloe. Na prvi pogled ova ostrva sa 350 kišnih dana tokom godine nemaju mnogo toga da ponude radoznalom svetskom putniku sa drugog kraja sveta. Međutim, ko god da je ovde stigao, poslao je glas, fotografisao, razaslao po svetu i ispričao priču o drvenim crkvicama i šarolikim fasadama sojenica. Kolorit kao u dečjim bajkama i fasade najrazličitijih boja - od nebeskoplave, limunžute, nežnoroze do intenzivno ljubičaste “ratuju” sa večnim nebeskim sivilom. Na ovim majušnim ostrvima smešteno je čak 150 crkvica, od kojih se 16 nalazi na listi Svetske kulturne baštine. Sve su izgrađene od drveta, bez ijednog eksera, koji bi na tako vlažnoj klimi svakako istrulili. One su odraz jedinstevne istorije ovog neobičnog mesta. Jer, za razliku od drugih mesta širom Patagonije, gde je autohtono stanovništvo raseljeno ili potpuno asimilovano, ovde su lokalno stanovništvo i prvi kolonisti udržili snage da bi zajednički opstali na tom surovom, negostoljubivom terenu. Jezuiti su doneli svoju religiju i poznavanje mnogih zanata, a Indijanci veštinu preživljavanja. Zajedno su iskoristili najveće lokalno prirodno bogatstvo, drvenu građu, i izgadili jedinstvene drvene crkvice. Istoriju arhipelaga i naroda koji ovde žive najbolje se može upoznati posetom Plavom muzeju, otvorenoj pijaci u mestu Ankud, kao i čuvenoj drvenoj Žutoj katedrali.
Odmor na ovoj destinaciji možete da rezervišete preko Top Travel Centra.
Za sve informacije pozovite +381 11 30 20 200.
